Hallo lezers!

We hebben inmiddels alweer veel gedaan, dus dan maar weer een verhaal!

De dag na de jungle zijn we meteen met de ferry naar Turtle Island gegaan. Dit is een klein eilandje waar maar 1 accommodatie staat, waar 50 mensen kunnen overnachten. Gelukkig was onze groep klein, inclusief ons maar 7 toeristen! Ideaal! We kwamen daar om 11 uur ’s ochtends aan, zodat we de hele middag nog konden genieten van dit mooie, kleine eiland. Witte stranden (wel met wat rotzooi) en een mooie heldere zee! 

Tussen 6 uur ’s avonds en 6 uur s ochtends mag er niemand meer zelfstandig op het strand komen, dus vanaf 6 uur zaten we met z’n alle in het restaurant. Hier hebben we een filmpje over het eiland gezien en konden we avondeten. Wij hadden geluk, want al om 20:25 hoorde we ‘Turtle Time!’ Het is niet te voorspellen hoelaat dit gebeurd, soms al om 7 uur, soms om 4 uur ’s nachts. Maar gelukkig, er was een moeder zeeschildpad het strand opgekomen en ze was begonnen met eieren leggen. Wauwww! We mochten met ons groepje achter de schildpad gaan staan en konden vanaf 20 cm afstand zien hoe zoiets in zijn werk gaat. Wat bijzonder om een keer te zien! Geweldig!  De schildpad legde 86 eieren en dat is nog niet eens zo veel! De eieren worden weggehaald zonder dat de schildpad het merkt. Deze worden ergens anders weer in de grond gestopt om daar te groeien. Nadat de eieren van deze moederschildpad in de grond zaten, hebben we de babyschildpadjes die die dag uitgekomen waren, vrij mogen laten in de zee! Wauww, allemaal kleintjes die rennen naar de zee! Sommige gingen de verkeerde kant uit, maar met wat hulp kwam het goed! Te schattig voor woorden!

De volgende ochtend ging de ferry alweer vroeg terug en daarna pakte we weer de bus terug naar Kota Kinabalu, waar we niets bijzonders meer gedaan hebben.

De volgende dag zijn we begonnen aan de klim van de Mount Kinabalu, met 4095,2 meter de hoogste berg van zuid-oost Azië! We hadden alles al geregeld, alleen de mountain guide nog en onze ‘packed lunch’ ophalen, maar om 08:49 begonnen we aan de klim! De eerste 2,5 kilometer waren vooral trappen, dus het begon al best zwaar. Na de eerste 4 kilometer en 2 uur en 15 minuten geklommen te hebben, kwamen we aan bij de lunchplek. Hier hebben we onze heerlijke lunch opgegeten (geen rijst!). Na de stop moesten we nog 2 kilometer verder. Shit, het begon te regenen, wat een pech.. Poncho aan en weer verder! Dit waren vooral stenen, dus telkens van steen naar steen klimmen, soms nog hoger dan je knie. Dus dit 2 kilometer lang is erg zwaar. Eindelijk kwam Laban Rata (hostel) in zicht! Yes! De eerste 6 kilometer is gelukt in ongeveer 4 uur en 20 minuten. Snel inchecken, naar de kamer (150 meter hoger..) en het bed in! Menn, ijskoud is het hier! We zijn het bed alleen nog voor het diner uitgekomen, maar daarna weer snel erin!

Piep, piep, piep, om 01:50 uur ging de wekker! Snel opstaan, aankleden en ontbijten. Om 02:50 uur begonnen we aan de laatste 2,7 kilometer. Menn, dat is zwaar! Het eerste deel was trappen en stenen, maar daarna moest je jezelf met behulp van touwen omhoog trekken. Dat wordt steeds zwaarder.. Bij sommige stukken had je de rost met het touw voor je en achter je was de afgrond.. Gelukkig was dit meer vet dan eng! Maar zwaar was het.. We waren blij toen we de top eindelijk in zicht hadden! Helaas kon Anne de laatste 200 meter niet meer, ze was helemaal gebroken! Gelukkig hielp Roel haar er snel bovenop en na 3 uur stonden we op de top van de Mount Kinabalu; Low’s Peak! YES YES! We hebben het gewoon gedaan!! Ineens vergeet je hoe zwaar je het net hebt gehad! Inmiddels was het 6 uur en konden we genieten van een geweldige zonsopkomst! Wat een uitzicht! Onbeschrijfelijk.. Het was het zeker waard! Na 10 minuten op de top (!), begonnen we aan de klim naar beneden, dezelfde lange weg terug. Gelukkig gaat naar beneden een stuk sneller. Eerste 2,7 kilometer, toen goed ontbijten en dan nog de laatste 6 kilometer. Dit is pas belastend voor je knieën! De laatste 2,5 kilometer waren we dan ook kapot! Helaas moet je wel naar beneden, dus zijn we ook niet meer gestopt en hebben we doorgelopen. Eindelijk, om 12:50 uur stonden we weer beneden bij de balie om ons certificaat op te halen! Yes, het is ons gewoon gelukt! We waren echt trots op onszelf..  Want zonder te overdrijven was dit echt het zwaarste wat we ooit gedaan hebben, maar op de top was het dan ook schitterend!

Nu, een dag later, kunnen we nog nagenieten van de ongelofelijke spierpijn in ieder deel van ons lichaam, haha! Vanavond vliegen we naar Kuching, het zuiden van Borneo! Hopelijk gaan we daar net zo’n vette dingen doen als hier, want dit was echt geweldig! De jungle, Turtle Island en de Mt. Kinabalu, super!

Veel liefs,

Roel & Anne